PIEL
Hojas amarillas sobre tu piel
Poros rasgados de un calor incomprensible
Labios agrietados y un valle hinchado
de pensamientos y tetillas
piel
yo digo
estas sola
o el tiempo se está alejando del reloj aceptable
y oigo cómo se deslizan sobre las capas pálidas
gotas lágrimas secreción vino
pero no es la primera vez
es un retorno constante
y desconcierto antes de la elección que no quieres aceptar
cuando llegue este momento este otoño
en tu piel
en una inundación de
espacios
inadecuados
indecentes
indignos.
КОЖА
Жолти лисја на твојата кожа
Откорнати пори на некаква неразбирлива горештина
Испукнати усни и набрекната долина мисли и брадавици
Кожа
Велам дали си сама
или времето отчукува далеку од прифатливиот часовник
а слушам како на бледите слоеви се лизгаат
капки секрет солзи вино
Но не е тоа прв пат ниту е еднаш
туку е постојано враќање
и замижување пред изборот
што не сакаш да го прифатиш
кога надоаѓа ова време оваа есен
на твојата кожа
во наплив на несоодвеетни
неприлични
недостојни
простори.
HALCÓN NEGRO
Llenaste mi boca de palabras solemnes
empapadas en agua fangosa
gris oscura intocable
Me llevaste a un lugar que nadie conoce
un paso por encima del vórtice
un respiro por encima del viento
Me mostraste las zonas de arena en invierno
desaparecidos picos de sosiego me revelaste
en este silencio refinado bloqueaste mis miedos
Me derramaste para tomarme vestida de rosa
y me amarraste alrededor de tu cabello
como corona beduina negra
Me trajiste a esta ciudad sin nombre
envuelta alrededor de mí misma
y ataste mis huesos en los cuatro lados del mundo
y luego los sacaste de mi garganta:
para que no me ahogue.
ЦРН СОКОЛ
ти ми ја исполни устата со пурпур
потопен од порив див во матна вода
ти ме понесе на јавно место
што никој не го посетил
ти ме крена чекор над вителот
со здив на ветер бура
ти ми покажа песочни плажи во зима
недостижни врвови на тихување ми соголи
во оваа отмена тишина
ти ги закла моите стравови
ти ме прелеа во твојата чаша за да ме пиеш
и ме заврза околу твојата круна бедуинска
и ме донесе во овој град безимен
замотана самата околу себе
коските ми ги врза на сите четири страни од светот
и потем од грлото ми ги извади:
за да не се задавам
VIENTO VAGABUNDO
silba el viento dentro de mí.
estoy desnudo.
dueño de nada, dueño de nadie,
ni siquiera dueño de mis certezas, soy mi cara en el viento,
a contraviento, y soy el viento que me golpea en la cara.
EDUARDO GALEANO
en los aeropuertos soy el pasajero
controlado muchas veces
random check me dicen
pero yo no viajo
no voy a ninguna parte
les digo
ni me voy
ni siquiera regreso
no soy una especie en extinción
ni el eje que determinará la dirección
ellos buscan en mis bolsas
pero yo no tengo nada
nada que opaque sus miedos
me preguntan a dónde voy
pero ni yo misma no lo sé
ni cual es la dirección del hotel
qué dice la carta del anfitrión
y si tengo un boleto aéreo de regreso
soy un pescado en tierra seca
les digo que quiero escapar
pero tengo miedo
no ven
no tengo ni norte ni sur
una pista excavada en su tierra real
y sin embargo estoy ausente de la tierra
de su tiempo
soy el reloj de arena
a la que no esperan que caiga
ni que los deje
aunque estén buscando
una mancha de tiempo
que les devuelva
a su principio imperial
БЕЗДОМЕН ВЕТЕР
фучи ветрот внатре во мене
не поседувам ништо ни никого,
не ги поседувам дури ниту моите сигурности,
јас сум моето лице кон ветрот,
и лице наспроти ветрот,
и ветрот сум што ме удира во лице
ЕДУАРДО ГАЛЕАНО
на леталишта патникот сум
што неколкупати го претресуваат
random check велат
а не патувам
никаде
им велам
не ни одам
не си ни враќам
не сум мрена во истребување
ни мена што ќе ги одреди насоките
ми претаат по торбите
а немам
ништо што ќе ги засени нивните стравови
ме прашуваат каде одам
а ни самата не знам
која е адресата на хотелот
што вели писмото од домаќинот
повратен авионски билет имам ли
риба сум на суво
им велам сакам да се оддалечам
но се плашам
зар не гледате
немам ни север ни југ
писта раскопана на вашето кралско копно
а сепак отсуство сум на копното
на вашето време
песочен часовник сум
што не дочекувате да докапе
ни да ве искапе
а го барате времето ронливо
на вашиот царски почеток
да ве врати
LEJOS DE USTEDES
por mi padre Pavle Sardzoski
la soledad es cuando nada permanece atado a ti
cuando nada florece a tu alrededor
cuando comienzas a pensar que
solo con tu presencia matas las cosas
RACHEL CUSK
no me echen una mano
no me entiendan
no me abrumen
yo no les encajo
yo no les pertenezco
yo no soy para alguna parte
pero tampoco soy la elección que tomarían
ni siquiera soy el hogar donde mudarían
no soy yo su dia despertador:
soy el silencio enredado
yo quiero depravar la superficie
y devolver la interioridad
: mi sueño se quiebra en pedazos de una botella de anís
pero no lloro solo porque ustedes lloran
cuando grité por la justicia su justicia me calló la boca
cuando ofrecí mi bondad me la pegaron en mi cara
y sentí los abrazos que se compran
y los del corazón que brotan
conocí a los amigos que están aquí siempre
y los que nunca son
pero asegúrense que yo duermo tranquilo
y cuando estoy solo
estoy lejos de ustedes
y lejos de sus mesas me siento
y cristales de luz en los ojos
les arrojo:
para cegarlos.
ДАЛЕКУ ОД ВАС
самотијата е кога ништо не е врзано со тебе,
кога околу тебе ништо не цути,
кога почнуваш да мислиш дека
само со твоето присуство ги убиваш стварите
РЕЈЧЕЛ КАСК
не подавајте ми рака
не разбирајте ме
не обземајте ме
не ви прилегам
не ви припаѓам
за никаде сум
но не сум изборот што би го презеле
не сум ни домот каде би се вселиле
ни денот будилник не сум
склопена тишина сум
сакам површината да ја изопачам
да ја повратам внатрешноста
мојот сон столчен е на срчи од шише анис
но не плачам само зашто вие плачете
кога за правда извикав вашата правда ме замолча
кога чинев добрини ми ги плеснавте ко шамари
и ги сетив и прегратките што се купуваат
и оние од срце што извираат
ги узнав пријателите што се тука секогаш
и оние кога се никогаш
но сигурни бидете дека мирно спијам
и кога сум сам далеку сум од вас
и далеку од вашите маси седнувам
и кристали светлина в очи ви фрлам:
за да ве ослепам
DESENCUENTROS
las flechas del reloj se detienen
en el acantilado lastiman la vista
los pasos fallados
los cuerpos revelados
¿no te dije que te quitaras la ira?
enterrarla en barro y tierra
para desgarrar la agudeza de la lengua
para soplar la niebla sobre la ciudad
para verme blanca y frágil
aun derramada afuera de mí misma
sin defensas elegidas
sin palabras defensivas
sin mí
no hay tierra para ti
ni habrá nada
mientras huyes de ti mismo
no hay dolor
ni sombra
que te esconderá
de tu luz
ni brillo
que te calentara
de tu mentira
tratarás de esconder las pulsaciones en los ojos
pero brotarán de nuevo las llamas ardientes
las lenguas de tu semilla
los tiempos de tu raza
[porque este tiempo y cura y cuece]
ahí te escondes como el cuchillo
que busca algo en la herida abierta
y las fechas por fin van a coincidir
y la lengua desconcentrará
y las palabras desteñirán
los pedazos sobrevivirán de la mesa vacía
nosotros seremos reducidos al silencio:
el silencio de la elección
de la que no se escapa.
РАЗМИНУВАЊА
Сказалките на часовникот застанати
во клисура бодат очи разминати чекори
откриени тела ранливи кротки.
Зарем не ти реков
да го соголиш гневот?
Во глина и земја да го закопаш
да го изабиш острилото на јазикот
да ја здувнеш маглата над градот
за да ме видиш бела и цела
растечена надвор од себе самата
без одбрани послани
без зборови одбрани.
Но нема
нема тло за тебе
нема ни да има
дур бегаш од себе
нема тага
нема
нема ни осој
што ќе те скрие
од твојата светлина
ни сјај
што ќе те огрее
од твојата лага.
Затај ги сите пулсирања в постела
и пак ќе никнат
горештите пламени
јазици на твоето семе
времиња на нашето племе
Зашто ова време и лечи и пече
ко диво откорнато месо
во кое се зариваш
за да се скриеш и излечиш
ко нож во рана загноена.
И сказалките ќе се поклопат
и јазикот ќе се замелуши
зборовите ќе свенат
латици иживеани на празна трпеза
ќе се сведеме на тишина:
Тишината на изборот
пред кој не се бега.
SOMBRA FIEL
Caballos salvajes cuelgan de los árboles
esmeraldas empapadas destellan
en la madrugada salvaje
que quiebra palabras ocultas.
Rompiste mi cuerpo
me chupaste la lengua
me escupiste como
una semilla podrida.
ВЕРНА СЕНКА
Коњи диви на дрвја висат
втонати смарагди блик во дива мугра
скриени зборови што ломи.
Телото ми го срози
јазикот ми го исцица
ме исплука ко семка гнила.
HIMEN
despues de volverme
el primero aval judío
en la cama ensangrentada
de la américa del sur
bebí toda de una vez
la violencia de la realidad
[y el elixir para una cara sin arrugas
para piel de colágeno lisa como serpiente
para un culo duro como una avellana]
y me puse en la vagina
bien adentro en mi carne viva
un corazón crudo de gallina
lo empujé con mi dedo medio
bien en lo profundo de la pelvis
así que me convertí en demiurgo
de mis propias costillas
ХИМЕН
откако станав
првиот еврејски залог
во крвавата постела
во јужна америка
го испив наеднаш
насилието на стварноста
[и еликсирот за лице без брчки
за кожа колагенска мазна ко змија
за задник тврд ко лешник]
и си ставив живо срце
од кокошка во вагината
го бутнав со среден прст
длабоко во карлицата
и така станав демируг
на своите ребра
VANO GANO
(poema de amor)
te bebía
porque no debía
aunque no lo sabia
con ojos bien cerrados trataba
de persuadir a los presentes
que puedo nadar
y aun desnuda
y desterrada
puedo volar
te rompía
te esculpía por dentro
aunque yo era tu costilla
y tu carne
y tu carnicero
después de la asfixia
dibujé mapas
sobre la carne
que tu perdiste
en mi
y te estaba royendo
contando tus semillas
y las tragué
y luego
te abrazaba
como un perro
un hueso
arrojado
ЗАЛУДНА ЗАБЛУДА
(љубовна песна)
те пиев
зашто не смеев
иако не знаев
замижано се обидував
да ги убедам присутните
дека знам да пливам
и дека макар и гола
и протерана
умеам да летам
те кршев
однатре те делкав
иако ребро
ти бев
и месо
и месар
после колежот
мапи исцртував
на плотта
што ти во мене
ја загуби
те глодав
семките ти ги броев
и ти ги голтав
и потем
те прегрнував:
ко пес
коска
фрлена
JUEGOS SIN (FRONT)ERAS
la sangre solo se espesa
con antorchas al cielo elevadas
por costumbre ponemos la mesa para cenar
con las batallas perdidas por reinos caídos
con vino tinto caviar salmón
y bodegón
y con palabras prohibidas
que no se deben pronunciar
porque solo la ilusión nos alimenta
y todo lo que es nada
y todo lo que es de nadie
expulsados de todos los rincones del mundo
ladrones inigualables de los tiempos
nos tragamos solo nuestras quimeras:
pero jamás
nuestras verdades
ИГРИ БЕЗ СТ(Р)АНИЦИ
крвта ни се згуснува со факли
кон небото издигнати
по навика трпезата ја постиламе
сo загубени битки за паднати царства
со лосос вино кавијар мртва природа
и со забранети зборови
што не смеат да се изустат
зашто само опсенот нѐ храни
и сѐ што е ништо
и сѐ што е ничие
исфрлени од сите страни на светот
неспоредени крадци на времиња
ги голтаме само нашите чинки
но никогаш
и нашите вистини
ECO DEL SILENCIO
no te pregunto por qué
porque no se pide nada
no conozco la razón de esas cartas
solo me queda el vago recuerdo. la memoria
profana. yo sé muy bien cómo cantar las reliquias de los indignos.
solo yo sé cómo sucede. ya sé cómo cae la sombra
detrás de la cortina de las noches blancas. detrás de tus palabras.
y te hace olvidar la luz. el temblor indeleble.
la alegría muda de tu garganta. y sé también cómo se ahoga
tu respuesta en el eco vagabundo de tu silencio:
lo sé. sé cómo matas tu corazón primero
antes de matarme por dentro.
ECO DEL SILENZIO
non ti chiedo perché
perché non si chiede nulla.
ignoro la ragione di queste lettere.
mi è rimasto solo il vago ricordo. la memoria
profana. ma io so benissimo cantare le reliquie degli indegni.
io lo so. io so come succede. so come cade l’ombra
dietro il sipario delle notti bianche. dietro le tue parole.
e ti fa dimenticare la luce. il tremore indelebile.
la gioia muta della gola. io so. lo so. io so come affoga
la tua risposta nell’eco randagio del tuo silenzio:
io lo so. io so come uccidi il tuo cuore prima
ancora di uccidermi dentro.
Natasha Sardzoska (Skopje, 1979) es una poeta, escritora, traductora poliglota, antropóloga. Ha vivido y creado en Paris, Lisboa, Stuttgart, Milán y Bruselas. Es autora de los poemarios: Habitación azul, Piel, El me haló con hilo invisible, Agua viva, Coxis. Su poesía es publicada en varios idiomas del mundo. Ha participado en muchos festivales entre los cuales: Festival internacional de poesía de Medellín, Ars Poetica de Bratislava, Parole Spalancate de Génova, Monsoon Verses de Kolkata, Sha’ar Helicon en Tel Aviv acompañada por saxófono, contrabajo y danza contemporánea. Ha recitado su poesía en el museo Revoltella de Trieste y en la Academia de artes en Berlín con música y danza jazz. Es la única traductora al macedonio de Pasolini y Saramago. Su poema Muñeca de cuerdas es publicada en la Antología internacional contra el abuso infantil.