Ο ΛΕΝΙΝ ΣΤΗ ΖΥΡΙΧΗ

Το 1916, στην οδό Spiegelgasse, δίπλα στο καμπαρέ Βολταίρ, ζούσε ο εξόριστος Λένιν που δεν μπορούσε απ` τις φωνές και την άγρια φασαρία, να κλείσει μάτι. Έβλεπε τα έξαλλα κορίτσια του Dada με τα γυμνά, υπερφυσικά στήθη, τους αναμαλλιασμένους εργάτες που κατουρούσαν στο πεζοδρόμιο, τους λιποτάκτες του μεγάλου πολέμου με τα κουρέλια τους, άκουγε τους παλαβούς, τους μεθυσμένους και τους ανάπηρους " Ας σταματήσει κάποιος αυτούς τους τσαρλατάνους" έλεγε,  ας καλέσει την αστυνομία, κάποιος.

LENIN EN ZURICH

En 1916, en la calle Spiegelgasse, junto al Cabaret Voltaire, vivía el exiliado Lenin que no podía pegar ojo por las voces y el brutal alboroto. Veía exaltadas a las chicas de Dada con sus exuberantes pechos desnudos, a los obreros despeinados orinar en la acera, a los desertores de la Gran Guerra con sus harapos, oía a los locos, a los borrachos y a los minusválidos “Que detenga alguien a esos charlatanes”, decía, que llame alguien a la policía. 

ΕΓΚΩΜΙΟ

Η ιστορία της αγάπης μας υπήρξε σύντομη, μόλις που πρόλαβα

ν` αγγίξω το πρόσωπό σου για τελευταία φορά καθώς μας έσπρωχνε μακριά

το ρεύμα του πλήθους που σκόρπιζε πανικόβλητο.

Ας μου επιτραπούν όμως εδώ, έστω αυτές οι ελάχιστες λέξεις

προς τιμήν του αστραπιαίου περάσματός σου από τον κόσμο,

προς τιμήν της συνάντησής μας

και όλων των συναντήσεων που ματαίωσε

μια για πάντα ο θάνατος.

Ας μου επιτραπεί να εναποθέσω ταπεινά αυτές τις λέξεις

πάνω στο χώμα, πάνω σ` αυτή τη γη

που στην πανάρχαια αγκαλιά της σε δέχτηκε, Ρέιτσελ Κόρρι,

σήμερα και για πάντα μαζί με το μεγάλο ποίημα που έγραψες

πάνω σ` αυτή τη γη τη σκεπασμένη με υγρά φύλλα

που σήμερα αιμορραγεί θανάσιμα πληγωμένη από τους εκσκαφείς.

Αύριο όλα α ξαναρχίσουν, ο κόσμος θα γίνει και πάλι ένα άλυτο αίνιγμα,

η βροχή θα πέφτει απαλά πάνω στα μισόκλειστα βλέφαρα.

Όλα θα ξαναρχίσουν, αύριο θα περπατήσουμε όπως άλλοτε

στους μεγάλους δρόμους που δεν οδηγούν πουθενά.

Αύριο θα ξαναχτίσουμε με μαύρο χώμα τα σπίτια μας.

ENCOMIO

Nuestra historia de amor fue breve, apenas tuve tiempo de tocarte la cara

por última vez, mientras nos empujaba lejos

la corriente de la multitud que se esparcía aterrada.

Que se me permitan, sin embargo, aquí, al menos estas breves palabras

para honrar tu paso fugaz por el mundo,

para honrar nuestro encuentro

y todos los encuentros que malogró

de una vez por todas la muerte.

Que se me permita humildemente depositar estas palabras

sobre la tierra, sobre esta tierra

que en su abrazo antiquísimo, Rachel Corrie, te recibió

hoy y para siempre junto al gran poema que escribiste

sobre esta tierra cubierta de hojas húmedas

que hoy se desangra herida mortalmente por las excavadoras.

Mañana todo volverá a empezar, el mundo se convertirá de nuevo en un enigma sin resolver,

la lluvia caerá suavemente sobre los párpados entreabiertos.

Todo volverá a empezar, mañana andaremos como antes

por las grandes calles que no conducen a ningún sitio.

Mañana construiremos de nuevo con tierra negra nuestras casas.

ΜΙΑ ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ

"Ναι, τίποτα δεν είναι εύκολο,

ακόμα και η ευτυχία, και μάλιστα

η αληθινή ευτυχία, είναι ένα φοβερό βάρος"

έγραφε ο Φραντς Κάφκα

στην πολυαγαπημένη του αδελφή, Ότλα

από το Μεράνο στις 11 Ιουνίου του 1920.

Ο Κάφκα ξεψύχησε ακούγοντας εφιαλτικά ζώα

να σκάβουν βαθιά λαγούμια μέσα στη νύχτα.

Η Ότλα διαφύλαξε όλες του τις επιστολές

σκορπίζοντάς τες στον άνεμο

κι έζησε ως το τέλος κουβαλώντας στοργικά

το αβάσταχτο βάρος των ετοιμοθάνατων λέξεων.

Αυτή είναι μια πανάρχαια ιστορία αγάπης

που τελειώνει στο Άουσβιτς.

UNA PARTIDA

“Sí, nada es fácil,

ni la dicha, y por supuesto

la verdadera dicha es un peso tremendo”

escribió Frank Kafka

a su muy querida hermana Ottla

desde Meran el 11 de junio de 1920.

Kafka agonizó escuchando animales de pesadilla

cavar profundos pasadizos secretos en mitad de la noche.

Ottla conservó todas sus cartas

Esparciéndolas en el viento

Y vivió hasta el final llevando tiernamente

el peso insoportable de las palabras moribundas.

Esta es una antiquísima historia de amor

que termina en Auschwitz.   

Traducción de Virginia López Recio

Ο Σταμάτης Πολενάκης (Αθήνα, 1970) Ποιητής, δραματουργός και μεταφραστής. Σπούδασε στο Τμήμα Ισπανικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Complutense της Μαδρίτης. Έχει δημοσιεύσει έξι ποιητικές συλλογές και ένα μυθιστόρημα. Έχει μεταφράσει θεατρικά έργα από τα Ισπανικά στα Ελληνικά και θεατρικά του έχουν παρουσιαστεί στην Αθήνα με αξιοσημείωτη (ή μεγάλη) επιτυχία. Είναι ένας λυρικός ποιητής και στα ποιήματά του υπάρχουν αναφορές στην Ρώσσικη λογοτεχνία. Έχει τιμηθεί με το βραβείο Ποίησης του περιοδικού Ανάγνωσης και με το  Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2017.    

Stamatis Polenakis (1970) Poeta, dramaturgo y traductor, nacido en Atenas. Estudió en el Dpto. de Literatura Española de la Universidad Complutense de Madrid. Desde 2002 hasta hoy ha publicado seis poemarios. Ha traducido obras teatrales del español al griego y alguna obra dramática suya ha sido representada en Atenas. Es un poeta lírico y en sus poemas hay referencias a la literatura rusa. Ha recibido el Premio Nacional de Poesía (2018).

Η Βιρχίνια Λόπεθ Ρέθιο (Πινος Πουέντε, Γρανάδα, Ισπανία) είναι πτυχιούχος Κλασικής Φιλολογίας από το Πανεπιστήμιο της Γρανάδας, Διδάκτωρ Φιλολογίας, ερευνήτρια και μεταφράστρια. Εργάζεται ως συνεργαζόμενη καθηγήτρια στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο και επίσης στο Ιινστιτούτο Θερβάντες της Αθήνας, όπου διδάσκει στο Εργαστήριο Λογοτεχνικής Μετάφρασης. Συντονίζει το Δελτίο του Εργαστηρίου Λογοτεχνικής Μετάφρασης του Ινστιτούτο Θερβάντες της Αθήνας, Entre-T-Líneas. 

Virginia López Recio nació en Pinos Puente, Granada, España. Es Licenciada en Filología Clásica, Doctora en Filología, investigadora y traductora. Trabaja como profesora colaboradora de la Universidad Abierta de Grecia y del Instituto Cervantes de Atenas, donde imparte el Taller de Traducción Literaria. Coordina el Boletín del Taller de Traducción Literaria del Instituto Cervantes de Atenas, Entre-T-Líneas.